modir
به صحرای ویروسی خوش آمدید - اسلاوی ژیژک - ترجمه سارا پورحسنی
همه‌گیر شدن جهانی روزافزون ویروس کرونا ماشه‌ی اپیدمی گستردهی ویروس‌های اید‌ئولوژیکی را کشیده است که در زیر پوستِ جوامع‌مان کمین کرده بود
"یک"
دردِ هوا
گریبان پنجره را گرفت
و حافظه‌ی شهیدش را
از استخوان لای زخم
بیرون کشید
حدودِ بخت
یک آفتاب و یک زن
بر روی ناگهان دشنام دادند
من پذیرفته بودم
برگشتم به صورت باران و
بوسه‌ها را به هم چسباندم
تاریکیِ ماسیده در دهانِ شب
از پهلوی ماه
چربی‌های اضافه را
به دندان کشید و رفت
تو از قرار تاریک
معلوم نمی‌شدی
"دو"
از این طرف باز کنید !
این یائسه دهان حامله‌ای دارد
و حافظه‌ی دندان‌هاش
پوستِ روح را در خود ثبت کرده‌اند
بشکند این دندان
جناق شکسته‌ی ماه و اولیا پلنگ را با هم دریده است
طمع نکرده‌ام
تمام کلماتم را زن دادم و جهنم را به دوش گرفتم
تعویذها در قیافه‌ی تو سوزاندم
خاکت کردم
و تو باز هم
شلوار از پای رودخانه در آوردی
تا عکس آن دو چشم سوخته را
توی آب ببینی
حالا ببین
اسبی که از من برخاست
پیشانی‌اش شاخ داشت و
یالش دُم
و قبل از آن
پرواز می‌کردند
آدم‌هایی که همه جای‌شان چشم بود
ذبح کن و در طبق اخلاص بیانداز
معشوقه‌ای در آب و
پرنده‌ای در آتش
پناهنده //
خورشید از زمزم زرد طلوع می کند
ای پناهنده در نت های کابینت
ای پناهنده در آرواره ای حزین
از کتف ها وُ بازوها وُ ناخن هایت به خانه برگشتم
بعد
در رمانی به احترام ونگوگ گوش هایم را بریدم
دست هام اما اما
"لرزم لرزانه" میخوانند
به وقت تنت
زنی هستی از دنده ی چپ
برخواسته از نفرت و رنج
کلمات را از تمام دندان هایت عبور می دادی
نسخه بر میداشتی از کلمات در مغز استخوانت
داد می زدی
و میان پراکندگی عصبیت
شکل کریستال میشکستم من من من
من من
شرابی مرد افکن می خواهم که مرا
از تک و تا
از پا
بیاندازد
در می چکد آب میشوم آ
در مِی
زوال خودش را می زند به زندگی
پناه می برم به سِرُم و سرنگ
قسم به کِبر کبریت
به فقر فقرات
تا گلویم پایین آمده بود مه
در دم پایی ات خزیده است ابر
خیره به ترک های گچ بری سقف!
لمیده بر مبل های وارفته!
به صداهای درونم گوش میدهم
عنقریب است
از شکاف قرنیز به درون رخنه کنند مورچه ها
عنقریب است
از شکاف دیوار بیرون بیاید مرده ای
به صداهای درونم گوش میدهم
(دست کم ترجیح من این است)
دعوت شده ام
به میهمانی اصوات گستاخ
آنجا که " آتشی درنیستان "سرد میشود
چسبانده بود به رادیو
سنگینی گوش هایم را
که پیشتر بریده شده بود
بیرون میریزد از گلوی پدرم مرغ سحر
ای "ط" مشروطه
ای "الف" استبداد
ای زخم برداشته صدات از خشخاش
ما گور عزیزانمان را گم کرده ایم
گور خودمان را
خورشید در زمزم سیاه غروب کرده است
اکنون
کنار کلمه ی "است" نشسته ام
گیس های کلمه ی "بود" را شانه میکنم
