Mazaya Theme alt="ایرانشعر" title="ایرانشعر"

قبرستان مجسمه‌ها...

.

از روی پل، یعنی جایی که من ایستاده بودم نور چراغ برق، حاشیه‌ی رود را مثل روز روشن کرده بود. هرچند بخاطر فاصله‌ی زیادم با آنجا، اجسامِ پراکنده در آن کاملا مشخص نبودند اما مجسمه‌های کهنه‌ای که شاید شهرداری از داخل پارک‌ها جمع‌آوری می‌کرد و به اینجا می‌آورد از دور مثل تندیس‌های فرو رفته در گِل معلوم بودند. هوا چنان سرد بود که حتا جرأت بیرون آوردن یک نخ سیگار را از جیب پالتواَم نداشتم اما تماشای انعکاس نورِ چراغها روی بطری‌های شیشه‌ای و پلاستیکی _که مثل سرامیک کف رود را تزیین کرده بودند_ می ارزید به تحمل این سوزِ عجیب و غریب. هیچ جنبنده‌ای این وقت شب بیدار نبود یا اصلا جرأت بیرون آمدن از دست این سرما را نداشت. اینکه گربه‌ها و سگ‌ها هم بیرون نبودند، حسِ شجاعانه‌ای به من می‌داد اما آنچه مجابم می‌کرد تا در این ساعت از شب به تماشای قبرستان مجسمه‌ها بیایم، کنجکاوی و کشف رازی بود که لذت بیرون آمدن را صد چندان می‌کرد و حدس درباره‌ی مجسمه‌هایی که زیر پل را اشغال کرده بودند و فقط شب‌ها سر و کله‌شان پیدا می‌شد و روزها یا من دقت نمی‌کردم یا اثری از آنها نبود.

یکی از آنها مردی در حالت سجده بود، که شاید آن را از میدانی با اسمی مذهبی به اینجا آورده بودند. با خودم گفتم، هنگام طلوع آفتاب وقتی به گرده‌ی برنزی‌اش نور می‌تابیده چه ابهتی داشته است. یا زنی که بچه‌اش را به سینه‌اش چسبانده بود و به زمین خیره بود. حتما مربوط به میدانی بوده با نام مادر؛ اطرافش را گل و لایِ رود با پارچه‌های کهنه و پتوهای مندرس پوشانده بودند. یکی از آنها که بنظر جوانِ بلندقدی می‌آمد، بازویش را چسابنده بود و هنوز سرخیِ رنگی که روی ساعد و دستش ریخته بودند از دور سوسو می‌زد؛ شاید نامِ یکی از قهرمانان ورزشی را _که در میدان مبارزه زخم برداشته بود_ بر روی آن گذاشته بودند. پیرمردی خمیده و گوژپشت، تندیس دیگری بود که در آبِ رود، شاید وضو می‌گرفت. می‌دانم اسم میدان یا بوستانِ محل نصبش، پدر بوده.

اما در میان آن همه تندیسِ عجیب، یکی از آنها حالت غریبی داشت که هرچه فکر می‌کردم نمی‌تونستم اسم میدانش را حدس بزنم یا حتا دلیل نصبش را بفهمم. شلوارِ پاره‌پوره و کهنه‌اَش تا زیرِ زانوهای خشک و سیاهش پایین بود. ران‌هایش به میله‌ رسیده بودند و جسمِ سفیدی را با دست راست در کِشاله‌ی رانش فرو برده بود و در همان حالتِ نامتعادل خوابیده بود. من ساعت‌ها به آن دقت می‌کردم تا این راز را کشف کنم اما کدام میدان در این شهر به چنین تندیسی نیاز داشت؟! کجای این شهر به این مردِ تکیده نیاز داشت؟! این مجسمه‌ی سیاه و زشت به درد کدام نمایشگاه می‌خورد؟! کدام هنرمند به این مجسمه دل خوش می‌کرد؟! هرچه بیشتر نگاه می‌کردم، تاریکی در شبکیه چشمم بیشتر می‌شد و تصویر تارتر و کِدِرتر. در همین گیر و دارِ کشف راز بودم که بادی خشن از زیر پل _مثل عقابی که از لانه‌اش برای شکار بیرون بپرد_ به پاهای تندیسِ بی‌نام پیچید و آرام آرام سقوطش داد و تندیس در گِل‌های حاشیه‌ی رود فرو رفت.

کم خونی

 

 

ابرویم از فرط استدلال

پایین نمی آید

ابری کنار من ایستاده

شلوارش خیس

در کافه ، در تاکسی

در بانک در مترو

بین زنده‌ها ، بین مرده‌ها

ابری کنار من ایستاده

بیمارستانی را می‌شناسم با عضوهای بسیار

که لای اعضایش ، پنیر اضافه سِرو می‌‌شود

مثل لب‌های آن پرستارِ عصبی

که مثل ابر ایستاده

و چیزی اذیتش می‌کند

چیزی در حد دستمزد شیفت شب

یا اجاره‌ خانه‌ی گران

یا نگاه ارزانِ (فرض کن) یک پزشک

پزشک یکی از اعضای بیمارستان است

بالاترین حد توان زیبایی را

در یک تصادف فجیع می‌بیند

در یک تصادف فجیع فرض کن

خونی که روی صندلیِ پشتی پاشیده

با هیچ چیز پاک نشود

فرض کن کم خونی

یک خصلت نژادی باشد

برای نژادی که نسبت به اعضای جامعه‌اش بی تفاوت است

یا برعکس...

عضو فعال یک گروه ضد اجتماعی باشی

آنوقت در حد مفروضاتت می توانی خون داشته باشی

طوری که به اعضای دیگر هم خونرسانی کنی

در حد مرگ

خونرسانی تا حد پاره‌گی شریان های اصلیِ گردن با طناب

مثل یک ابرِ آویزان

اما

هرگز پرستاری که مورد آزار قرار گرفته نیستی

کارگری روز بی‌مزد

شب بی نان

برگردی به بی‌خانه‌ای که بی‌کرایه‌اش

عقب افتاده

بچه اش از درس

اعضایش از خون کافی

مغزش را هم که بپاشانی روی صندلیِ پشتی...

 

امین رجبیان