درد که بیاید
به ساعت کاری ندارد
می‌نشیند بر بام
مثل برف.می‌خواهی بکَنی از این شهر
اما رودها همه خشک‌اند
و آن درخت شبیه روزهای آخر پدر است
و من نفهمیدم
تنها جان دادن
روی تختی که هیچ خاطره‌ایی ندارد
چگونه تو را به آغاز می‌برد
به وقتی که ایستادیم زیر ناودان‌ها
و جنازه‌ی برادر...
جرات نکردم به چشم‌هایش نگاه کنم
که زندگی را دوست داشت
و رودها را.تو از گویش جوانه‌های گندم چه می‌دانی ای مرگ؟
از نغمه‌ی سنگ‌ریزه‌ها و
سرمستی ماهیان کوچک.
عزیز دلتنگ به خاک نسپرده‌ای
که بدانی
این جنگل‌های بنفش
امتداد چه رگ‌ها و آرزوهای‌ست
تا بدانی درد چگونه رسوب می‌کند
به عصب‌ها
عصب‌های بی‌زمان
و باران
در باران چیزهای زیادی‌ست برای بی‌قراری
بوی خاک
و پدر
که در دود سیگار عروج می‌کرد
به شن‌های روان
به هیمه‌های خشک
و رودی که از پیشانی برادر می‌گذشت
نحفیف
پر از ماهی‌های سرخ کوچک.
به رگ‌ها
رگ‌ها، این تونل‌های آبی
چگونه از آن گور سرد نقب می‌زنند
به درخت
به روزهای آخر پدر
به دختری که ایستاده دور از جمعیت
با تمام برگ‌ریزان پاییز در روسری‌اش
باید ایستاده باشی زیر ناودان‌ها
که بدانی
زندگی خشن‌تر از شوره‌زارهاست.
